101соли Душанбе

Аз Душанбе, аз хушии беҳади ҳусну ҷамолаш, аз шукӯҳи бемисолаш, аз бузургиву камолаш яксаду як бор ҳам гӯем, кам аст. Пойтахти гулбадомону дилангез бо хиёбонҳои сабзу гулбадомон, боғҳои руҳбахшу Парчами болобаланди парфишон, мурғакони нағмахону шаҳчанорони азими сабзҷон рӯз ба рӯз нозанинтар мешавад.

Азми ободиву созандагии фарзандони ҷоннисор, бо шаҳрдори шаҳрофар ва мардумони фарҳангпарвар, ки аз деҳе як шаҳри бузург меофаранд, шуҳраи «қалби Тоҷикистон»-ро дар саросари олам паҳн кардааст. Ҳар касе меҳмони мо гардад, на танҳо аз зебоиҳои Душанбешаҳр, балки аз азму талош баҳри фардои дурахшон ангушти ҳайрат мегазад ва дилбастаи обу ҳаво ва мардуми меҳмоннавози пойтахт мемонад.

Дар ҳар гӯшаву канори Душанбе тантанаи ваҳдату якдилӣ дар бунёдкориву хуррамгардонӣ бомаром идома дораду сокинону меҳмононро ба зебоипарастиву созандагӣ даъват мекунад.

Таманнои мо ба 101 соли Душанбе ин аст:

Аз дурахши чашмгират чашми бадбин кӯр бодо,

Шаҳнигини бебаҳои Тоҷикистон,

эй Душанбе.