Шукӯҳи Шаҳло

Дар дунё ҳастанд бонувоне, ки мисли субҳи кӯҳистон хомӯш, вале пурмаънӣ меоянд. Бо нафаси сабзи сидқ, бо лаҳни ороми эҳсос, бо пойи баракати меҳр… Онҳо намешикананд, намесӯзанд, мисли танӯри хонадон, ҳамеша гармӣ мебахшанд ва мисли дафтари муҳосиб, ҳисоби рӯзгорро рост мегузоранд. Шаҳло Асланзода, яке аз чунин занон аст, бо номе ором, вале сарнавиште бо сад рӯшанӣ.

              Аз оғӯши Ҳисор то зинаи ифтихор

18-уми августи соли 1967. Дар домани сабзи водии ҳамешабаҳори Ҳисор дар хонадоне, ки бо заҳмату муҳаббат зист мекард, тифле ба дунё омад. Аз ҳамон лаҳзае, ки аввалин бор чашм ба дунё кушод, дар нигоҳаш эҳсоси оромиву умед ҳувайдо буд. Номашро Шаҳло ниҳоданд ва чун бахти Шаҳло, рӯзгори ӯ низ бо сояи меҳру илм ва садоқат ҳамнафас гардид.

Дар миёни кӯдакони ҳамсолаш Шаҳло тафовуте дошт. Вай бештар ба варақҳои дафтарҳои кории падар менигарист, ба тарзи сухан гуфтани ӯ гӯш медод, бо нигоҳҳои суоломезу андешаманд мепурсид: «Дада, ман ҳам метавонам чун Шумо бошам?»

Падараш на  танҳо як мутахассиси соҳа, балки шахсияте боҳушу виҷдон ва улгуи духтараш буд. Муҳити хонавода ва тарбияи падару модар ӯро чунон парвариш доданд, ки риштаи муҳосибӣ дар дилу андешаи ӯ реша зад ва дар дилаш навои як орзу танин андохт — «МАН МУҲАНДИС МЕШАВАМ».

                Аз мактаб то донишгоҳи ормонҳо

Соли 1984, дар замоне, ки зиндагӣ ба роҳҳои пурпеч медавид, Шаҳло ба орзуи худ пайваст, пас аз хатми мактаби миёна бо натиҷаҳои аъло, ба Институти политехникии Тоҷикистон (имрӯз Донишгоҳи техникии Тоҷикистон ба номи академик М. Осимӣ) шомил гардид. Дар байни садҳо донишҷӯ, ӯ ҳамеша бо фурӯтании худ, бо дақиқандешиву тозагии тафаккур фарқ мекард.

Ба ихтисоси муҳандис-иқтисодчӣ рӯй овард — на бо тасодуф, балки бо аҳду имон. Ӯ ба риштаи касбӣ мисли руҳи хеш менигарист. Ба рақамҳо эҳсос медод, ба ҳисобҳо ҳаёт мебахшид.

Панҷ соли таҳсил барои ӯ на  давраи омӯхтан, балки давраи кашф буд — кашфи нозукиҳои касб, кашфи хислати худ ва шояд аз ҳама муҳим — кашфи иродаи зани тоҷик. Ҳанӯз духтари ҷавон буд, аммо садои ботинии масъулият дар ӯ аз синни мактабӣ бедор шуда буд. Ихтисоси муҳандис-иқтисодчӣ барои ӯ танҳо як унвон набуд — он сарнавишт шуд. Соли 1989 бо дипломи аъло вориди майдони кор гардид.

        Қадамҳои аввал — санҷиш дар муҳити амал

Фаъолияти меҳнатии худро ӯ дар колонаи нақлиётии №2927 ба ҳайси иқтисодчии шуъбаи банақшагирӣ оғоз намуд. Иқтисодчии банақшагирӣ шуд, вале бо он қадам, по  ба марҳалаи ҷиддии зиндагӣ гузошт. Аз рӯзҳои аввали кор, ки бо ҳисобу муҳосиба ва мушкилоти гузариш ба иқтисоди бозаргонӣ пайваст буд, ӯ бо сабру тавозуъ ва зеҳни зани устувор, роҳ ёфт.

Ҳисобро медонист, аммо муҳимтар аз он, адолатро медонист. Муҳити вазнин, масъулият ва рӯзгори корхонаҳои замони гузариш — ҳама санҷише буданд, ки ӯ бо сабру таҳаммул ва меҳнату ҳисси масъулият пушти сар кард. Ӯ аз аввалин рӯз бо як сифати нодир маъруф гардид — ба кор чун ибодат менигарист.

Бо гузашти солҳо таҷриба андӯхт, ҷаҳонбинии касбиаш фарох гардид ва соли 2003 рӯ ба соҳаи дигаре овард — бонкдорӣ.

         Бонк — саҳнаи нави истеъдод

Соли 2003 Шаҳло Асланзода дар «Агроинвестбонк» ба сифати муҳосиб ба фаъолият оғоз кард, аммо муҳосиб будан маънои мутахассиси миёнаро надошт. Ӯ ба зудӣ бо масъулият, фаҳми баланди молиявӣ ва ростқавлии касбӣ шинохта шуд. Вай дар муҳитибонкдорӣ зани тавоноеро муаррифӣ кард, ки ба ҳама масъулиятҳо ба чашми хидмат, на вазифа менигарист.

Бо поён наёфтани эҳсоси ҷустуҷӯ ва такмил, ӯ дар муддати кӯтоҳ ба мансаби муовинии сардори шуъба расид. Мавқеи ӯ дар идораи молиявӣ таҳким ёфт. Вай дар масоили ҳисобот, таҳлил, танзими буҷет ва банақшагирии даромаду хароҷот соҳибтаҷриба ва эътимодбахш гардид.

      «Саноатсодиротбонк» — саҳифаи нав, масъулияти бузург Ҳоло

Шаҳло Асланзода дар КВД БССТ «Саноатсодиротбонк», ки яке аз муваффақтарин муассисаҳои бонкии кишвар ба шумор меравад, вазифаи сардори шуъбаи ҷамъбаст ва таҳлили ҳисоботҳоро ба уҳда дорад. Дар зери роҳбарии ӯ садҳо ҳисобу таҳлил тартиб меёбанд, ки самти сиёсати молиявии дохилии бонкро танзим мекунанд. Акнун зери нигоҳи масъули ин бонуи кордон ҳисоботи молиявии сарнавиштсоз таҳия мешаванд, аммо ӯро фақат бо рақамҳо набояд шинохт. Ӯро бо қалбаш бояд шинохт. Қалбе, ки ҳар ҳисобро бо виҷдон таҳлил мекунад.

Мутахассисон ва ҳамкорон аз ӯ на  танҳо ҳамчун роҳбари одилу кордон, балки ҳамчун шахсияти волои инсонӣ ном мебаранд. Вай ба хурду калон эҳтиром мегузорад, суханаш нарм, амалаш қатъӣ ва хулқаш намуна аст. Чунин инсонро муҳити корӣ на танҳо қабул мекунад, балки бо ӯ ифтихор дорад.

        Эҳтироми ҷомеа ба хизматҳои ростин

Соли 2024 Шаҳло Асланзода бо медали Хизмати шоиста сарфароз гардид. Ин мукофот нишони эҳтироми миллат ба шахсиятест, ки умрашро ба хизмати софдилона бахшидааст.

Бону, Шаҳло Асланзода, аз ҷониби Сарвари давлат соли 2023 аз аввалин ғолибони озмуни «25 соҳибкорзани муваффақи Тоҷикистон» ва «20 бонуи муваффақ дар соҳаи бонкдорӣ» аз миёни тамоми бонувони ин соҳа эътироф гаштааст. Илова бар ин, ӯ соҳиби даҳҳо ифтихорнома, сипоснома ва унвонҳои фахрӣ аз ҷониби роҳбарияти бонк, вазорату идораҳо ва сохторҳои гуногун гардидааст. Ҳар кадоме аз ин қадрдониҳо муҷассамаи кӯшишҳои як зан, як мутахассис ва як фарзанди содиқи Ватан аст.         

       Дастгириҳои давлат…

Имрӯз Шаҳло Асланзода бо ифтихор мегӯяд: «Ин ҳама имконпазир гардид, зеро кишвар ва Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба зан-модар эътимод доранд ва барои дастгирии онҳо тамоми имконияту шароитҳо фароҳам оварда шудаанд.»

Далели равшан аст: сиёсати оқилонаи Пешвои миллат дар мавриди баланд бардоштани мақоми зан дар ҷомеа, фароҳам овардани шароит барои пешрафти онҳо дар сохторҳои давлатӣ ва хусусӣ — муҳити созандаеро барои рушди занони тоҷик муҳайё кардаанд.

Дар паҳлуи ин сиёсат, роҳбарияти «Саноатсодиротбонк», раиси Раёсати КВД БССТ «Саноатсодиротбонк» муҳтарам Бобозода Ҳокимшоҳ Ҷурахон, бо назари нек ба кадрҳо, бо эҳтиром ба занон ва бо ҳимоя аз арзишҳои инсонӣ заминаи пешравии мутахассисони соҳа гаштаанд. Шаҳло Асланзода яке аз намунаҳои равшани ин дастгирии муассир аст.

           Модари меҳрубон

Шаҳло Асланзода танҳо роҳбари кордон нест. Ӯ модари меҳрубон, бонуи вафодор ва сутуни хонадони худ аст. Ба фарзандон на  танҳо дарсҳои зиндагӣ, балки сабру устуворӣ, меҳру масъулиятро омӯзондааст. Хонадон, ки бо меҳру самимияти ӯ гарм аст, ҳамеша манбаи неру ва руҳу илҳом барои кораш будааст. Ҳамин аст, ки ҳарду фарзандаш соҳибмаълумот аст ва писараш Муҳаммадҷон Сангинов имрӯз дар Мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии шаҳри Душанбе, Сарраёсати меъморӣ ва шаҳрсозии шаҳри Душанбе адои масъулият менамояд ва чун модару бобои худ муҳандис гаштаю дар роҳи бунёди Тоҷикистони азиз ва махсусан пойтахти кишвар Душанбешаҳри нозанин бо тарҳи нав шаҳрсозӣ мекунад.

           Хотимае бо шукргузорӣ

Имрӯз, вақте Шаҳлобону дар остонаи боз як марҳалаи зиндагии хеш қарор дорад, бо табассум мегӯяд:

«Беҳтарин мукофот барои ман, эҳтироми мардум аст. Агар дар як умр метавонам хидмате карда бошам, пас шукр, ки арзанда зистам.»

Воқеан, чунин шахсият на танҳо арзанда, балки ибратбахш аст — барои ҳар он ки масъулиятро эҳсос мекунад, барои ҳар духтари тоҷик, ки орзу дорад, барои ҳар инсоне, ки роҳашро бо нияти нек оғоз мекунад.

                                      Шабнами МАҲМУД